dinsdag 31 januari 2017

Werkplek

Op de verlanglijst voor de verbouwing stonden op nummer 1 en 2 'ruimte' en 'eigen werkplek'. Niet per sé in die volgorde, ik wilde het gewoon alletwee, ik ben een vrouw.
Na de verbouwing heb ik 'ruimte' en 'eigen werkplek'. Het leven is niet zo moeilijk, dat blijkt maar weer. Ok, er stond ook 'mooie inbouwspotjes' op. Dus die kwamen er gelukkig ook. Daar kan ik ontzettend gelukkig van worden; de trap oplopen en dan mijn inbouw spotjes aandoen en de gehele ruimte prachtig verlicht zien worden. Je kan het nog zo mooi inrichten, als de verlichting niet klopt, slaat het nergens op.

Ook wat ruimte betreft, mag de vlag uit. Ik kan mijn yogamat uitrollen, zonder dat ik mijn bureau of bed hoef te verschuiven. Liggend op mijn mat, kan ik alles doen, zonder ook maar iets binnen een meter omver te stoten. Best fijn, als je voorheen bijna met je hoofd onder het bed moest liggen om een redelijke plank uit te voeren.

En dan mijn 'eigen werkplek'. Daar ben ik misschien nog wel het meest blij mee. Een eigen bureau, met mijn eigen spullen. Die ik er gewoon op kan laten liggen, zonder ze kwijt te raken (als vrouw in huis met 4 mannen in 1 huis weet ik inmiddels, manen 'vergeten' geleende spullen terug te leggen). Maar ook een eigen werkplek, waar niet meer de rommel van eerder genoemde 4 mannen rondslingert. Want ook dat weet ik inmiddels uit ervaring; mannen vergeten ook hun eigen spullen terug te leggen.
Een eigen werkplek, met een langgewenste inspiratiemuur erachter. Was mijn lief echt heel blij mee, een gat boren in de nieuwe muur voor een prikbord moet dat nou? Toch maar even gewacht tot hij even de deur uit was. Mooie foto's, grafische details, teksten, alles wat ik inspirerend vind, gaat aan de muur. Klaar om aan de slag te gaan dus.

Nu alleen nog de wifi optimaal daarboven. Dan hoef ik mijn blogs tenminste niet meer beneden in de woonkamer te schrijven, tussen rondslingerende spullen van de 4 bovengenoemden, maar gewoon op mijn 'eigen werkplek'.









vrijdag 27 januari 2017

Is het al voorjaar?


Na het weekend gaat de temperatuur omhoog en gaan we richting de 10 graden. Bij zo'n nieuwsbericht krijg ik altijd de voorjaarskriebels. Raar natuurlijk, want het is nog steeds januari en we moeten nog even, maar toch. Ik weet ook wel dat het pas voorjaar is als de magnolia in onze voortuin uit de knoppen komt en zoals ze er nu bij staat, lijkt ze nog niet echt aanstalten te maken. Maar als ik in de bloemenwinkels de bloesemtakken al zie staan en daarnaast bossen wilgen katjes (Salix), dan is het al bijna Pasen wat mij betreft.

Wilgen katjes maken me sowieso blij, want ook al ben ik allang geen klein meisje meer (oh I wish!) ik kan het nooit laten om even aan die kleine zilvergrijze bolletjes te voelen hoe zacht ze zijn. En het grappige is, vandaag deed onze jongste precies hetzelfde toen ik met een bos wilgen katjes thuis kwam. En ook hij kan niet wachten tot het voorjaar wordt, maar om een andere reden dan de mijne; zijn voetbal is voor morgen afgelast door de vorst. Daar werd hij niet vrolijker van, ik wel. Om 7:45 uur in het donker verzamelen voor een potje voetbal, is niet echt mijn favoriete bezigheid. Was het maar vast voorjaar, dat is voor iedereen beter. Echt.




woensdag 25 januari 2017

Nieuw jaar, frisse blik

Met het nieuwe jaar dat alweer een tijd onderweg is, leek het me een goed moment om mijn blog weer op te pakken. Vorig jaar na de verbouwing is de klad namelijk in het schrijven gekomen, net als bij het fotograferen. Toch 2 dingen die ik heel graag doe, maar waar op de een andere manier niet echt ruimte of tijd voor was. Maar goed, de verbouwing is klaar, onze slaapkamer is klaar, we hebben de eerste zonnige dagen op ons boventerras gehad, kortom, het is hier fantastisch! Zelfs mijn lief vindt dat. Inmiddels. Want hij was niet al te blij met mijn geweldige plan om een reuze Strelitzia in onze slaapkamer te zetten. Hij heeft niks tegen Strelitzia's, wel tegen het feit dat hij mijn nieuwe kindje (én zijn pot én de aarde én de zakken steentjes) naar boven moest sjouwen. Heb hem nog maar niet gezegd dat de aarde binnenkort ververst moet worden.

Zoals met zoveel, lijkt alles na verloop van tijd alweer zo gewoon. Een mens schijnt snel aan dingen te wennen. Zo ook hier in huis. Alsof de extra verdieping er altijd is geweest, alsof ik altijd al een slaapkamer had die in het licht baadt. Toegeven, als ik met een volle wasmand naar boven zeul, zijn dat niet de eerste dingen waar ik aan denk. Is mijn kamer niet iedere dag spik en span, klaar voor een foto (ik had het me nog zo voorgenomen, faal), maar welk huis is dat wel? Gelukkig hebben we de foto's nog ;)




Mijn werkplek, er is er nog 1,die staat hier haaks op.
Dat is die van mijn lief, maar die is dus echt niet fotowaardig, mannen dingetje.



De kamer is nieuw, de spullen deels oud.
De lijstjes en het kleed vonden we in een geweldige kringloopwinkel in Gent.

Mijn kindje, met wat gewicht, een Strelitzia Reginae. De geweldige lamp is van IKEA.